گویش‌شناسی شاخه‌ای از دانش زبان‌شناسی است که هدف آن تحقیق بر روی گویش‌ها و گردآوری و توصیف علمی آن‌ها است. در ایران اقوام مختلفی با فرهنگ‌های گوناگون وجود دارند که هر یک گویش ویژه خود را دارد. افزون بر این زبان فارسی نیز در هر یک از مناطق ایران به لهجه خاصی تکلم می‌شود. این نشریه بر آن است تا به منظور شناساندن گویش‌های ایرانی، داده‌کاوی‌های صورت‌گرفته در قالب مطالعات علمی را منتشر نماید. دوفصلنامه زبان‌شناسی و گویش‌های ایرانی با بررسی زبان شناسی و مسائل جاری زبان‌ها و گویش‌های ایرانی و مستندسازی و تحلیل این گویش‌ها، در راستای تبدیل‌شدن به منبعی غنی از پژوهش‌های گویش‌شناختی اهداف زیر را دنبال می‌کند:

- ثبت پژوهش‌های زبان‌شناختی که در خصوص زبان‌ها و گویش‌های ایرانی از جمله کردی، بلوچی، مازنی، پشتو، لری، فسی و... صورت می‌گیرد؛

- هدایت پژوهش‌های زبان‌شناختی در ایران به سمت بررسی ساختاری زبان‌ها و گویش‌های موجود در جغرافیای ایران؛

- محک زدن نظریه‌های زبان‌شناسی مدرن با توجه به زبان‌ها و گویش‌های ایرانی؛

- انجام پژوهش‌های رده‌شناختی که بتواند جایگاه زبان فارسی و زبان‌های ایرانی را در پارامترهای مختلف رده‌شناسی تعیین کند؛

- استقبال از پژوهش‌های میان‌رشته‌ای و بینارشته‌ای در حوزه زبان‌ها و گویش‌های ایرانی؛

- ایجاد فضای علمی و به دور از گرایش‌های فردگرایانه به منظور انتشار پژوهش‌های ناب در رویکردهای صورت‌گرایی، نقش‌گرایی و شناختی؛

- ایجاد زمینه نقد علمی بر نظریه‌های زبان‌شناختی با توجه به داده‌های پیکره‌ای زبان فارسی و دیگر زبان‌ها و گویش‌های ایرانی.

- فراهم‌کردن فضایی علمی برای به اشتراک‌گذاشتن تازه‌ترین یافته‌های علمی در زمینه گویش‌شناسی و بررسی گویش‌های ایرانی؛

- انتشار آثار پژوهشی در حوزه گویش‌های ایرانی به زبان فارسی؛

- فراهم‌کردن زمینه‌ای جهت بسط مطالعات میدانی گویش‌بنیاد؛

- بررسی مطالعات گویشی در زمینه‌های مختلف واج‌شناسی، نحو، ساخت‌واژه، تحلیل گفتمان، کاربردشناسی، جامعه‌شناسی زبان، روان‌شناسی زبان، مطالعات تطبیقی، مطالعات همزمانی و درزمانی و....