آسیائی، مارال و ماندانا نوربخش (1399)، پارامترهای دیرشبنیاد ریتم گفتار، سنجهای برای تشخیص تقلب فارسیزبانان در گفتار؟. پژوهشهای زبانی، 11(11)، صص. 1-23.
بیجن خان، محمود (1392). نظام آوایی زبان فارسی. تهران: سمت.
صادقی، وحید (1397). ساخت نوایی زبان فارسی، تهران: سمت.
صادقی، وحید (1399). آهنگ پارهگفتارهای پرسشی در زبان فارسی. جستارهای زبانی، 11(6)، صص. 575-603
کریمی مقدم آرانی، اسماء و ماندانا نوربخش (زیر چاپ). تجزیه و تحلیل الگوی آهنگ پارهگفتارهای گونة کاشانی در مقایسه با فارسی معیار بر اساس مدل شیب. مجلة پژوهشهای زبانشناسی تطبیقی.
مهدوی، فرشته (1389). بررسی مقایسهای آهنگ در گونه زبان فارسی اصفهانی و گونه فارسی محاورهای تهرانی در چهارچوب مدل خیزان، افتان و پیوستگی. پایاننامه کارشناسی ارشد. اصفهان: دانشگاه صنعتی اصفهان.
Boersma, P. & D. Weenink (2020). Praat: doing phonetics by computer [Computer program]. Version 6135, retrived 29 November 2020 from htttp://www.prat.org/
Bougrinea, S., Hadda C., and Djelloul Z. (2018). Prosody-based spoken Algerian Arabic dialect identification. Procedia Computer Science: 128, pp. 9–17.
Braun, B. & D. R. Ladd. (2003). Prosodic correlates of contrastive and non-contrastive themes in German. 8th European Conference on Speech Communication and Technology. Geneva, pp. 789-792.
Droua-hamdani, G., Selouani, S. A., Boudraa, M., & Cichocki, W. (2010). Algerian Arabic rhythm classification. (May 2017), 25–27.
Endres, W., W. Bambach & G. Flösser (1971). Voice spectrograms as a function of age, voice disguise, and voice imitation. Journal of the Acoustical Society of America, 49(6B), pp. 1842–1848.
Fishman, Y. A. (1972). Advances in the sociology of language. Netherlands: Mouton..
Giles, H. (1973). Accent mobility: a model and some data. Anthropol. Ling, 15 (2), pp. 87-105.
HAMDI SULTAN, R. I. M., Barkat-Defradas, M., Ferragne, E., & Pellegrino, F. (2004). Speech timing and rhythmic structure in Arabic dialects: A comparison of two approaches. International Speech and Communication Association, pp. 1613–1616.
Hollien, H. (1990). The acoustics of crime. New York: Plenum Press.
Labov, W. (1965). The social motivation of sound change. Word 91, pp. 273-309.
Leemann, A., & Kolly, M. J. (2015). Speaker-invariant suprasegmental temporal features in normal and disguised speech. Speech Communication, 75, 97–122.
Lindsey, G., & A. Hirson (1999). Variable robustness of nonstandard /r/ in English: evidence from accent disguise. International Journal of Speech, Language and the Law, 6 (2), pp. 278–289.
Majewski, W. (2007). Speaking fundamental frequency of original speakers and their imitators. Archives of Acoustics, 32(1), pp. 17–23.
Markham, D. (1999). Listeners and disguised voices: The imitation and perception of dialectal accent. Innternational Journal of Speech, Language and the Law, 6 (2), pp. 289–299.
Mcgehee, F. (1937). The reliability of the identification of the human voice. The Journal of General Psychology, 17(2), pp. 249–271.
Nolan, F. (1983). The phonetic bases of speaker recognition. Cambridge: Cambridge University Press.
Rose, P. (2002). Forensic speaker identification. London: Taylor and Francis.
Taghva, N., & V. AbolhasaniZadeh (2016). Comparison of English language rhythm and Kalhori Kurdish language rhythm. Advances in Language and Literary Studies, 7(2), pp. 226–230.
Taylor, P.A. (1995). The rise/ fall/ connection model of intonation. Speech Communication, 15. pp. 169-186.
Wolf, J. (1972). Efficient acoustic parameters for speaker recognition. The Journal of the Acoustical Society of America, 51(6B), pp. 2044-2056.