پرمون، یداله (1385). طرح ملی اطلس زبانی ایران، کتابچه جامع تدوین اطلس (مستندسازی، پایگاه دادهها، نقشه). تهران: سازمان میراث فرهنگی، صنایع دستی و گردشگری.
تفرجی یگانه، مریم و فاطمه احمدی (1393). حالتنماهای زبان ترکی. مجموعه مقالات دومین کنفرانس ملی تحقیقات کاربردی در مطالعات زبان انگلیسی. 58- 63.
جمراسی، علیاصغر (1392). خلج تیلی گرامری آشنایی با دستور زبان خلجی،
حسنلی، کاووس (1390). بازشناسی پیوند صفاشهریها با خلجها و قشقاییها، فصلنامۀ ادبیات و زبانهای محلی ایران زمین. 1(1). 119-142.
دالوند، حمیدرضا (1398). خلج، دایرﺓ المعارف بزرگ اسلامی. جلد 22. مرکز پژوهشهای ایرانی و اسلامی.
دبیرمقدم، محمد (1402). ردهشناسی زبانهای ایرانی. (ویراست 2: با اصلاحات و اضافات)، تهران: سمت.
راسخ مهند، محمد (1385). شیوه نشان دادن فاعل و مفعول در زبان فارسی. مجله زبانشناسی. 21 (1-2) (پیاپی 42). 85-96.
سبزعلیپور، جهاندوست و راحله ایزدیفر (1393). «نظام حالتنمایی در گویش تاتی خلخال»، جستارهای زبانی. 4 (پیاپی20). 103-123.
فتاحیپور، مجید (1395). دگرگونی گویش خلجی در برخورد با فارسی تهرانی. نشریۀ ادبیات و زبانهای محلی ایران زمین. 6(2). 57-76.
فرهمند اقدم، درنا (1391). ساخت موضوعی و نحوه واگذاری حالت دستوری در جملههای خبری زبان ترکی آذری. پایاننامه کارشناسی ارشد. دانشگاه بیرجند.
مختاری، تارا.، سمائی، سید مهدی و بهرام مدرسی (1400). پژوهش ردهشناسانۀ مقولۀ حالت در چهار گونۀ زبانی ترکی (آذری، خلجی، آناتولیایی و ازبکی). فصلنامۀ زبانشناسی اجتماعی. 5(1 پیاپی 17). 45-56.
مقدم، محمد (1318). گویشهای وفس و آشتیان و تفرش. ضمیمۀ ایران کوده. 11. تهران. 1-138.
نغزگویکهن، مهرداد ( 1392). نقش پس اضافهها در اعطای حالت (مطالعهای موردی در گویش تالشی. زبانها و گویشهای ایرانی. (3). 111-132.
واشقانی فراهانی، عبدالله (1391). مبانی دستور زبان خلجی، تهران: وانیا.
هیئت، جواد (1380). سیری در تاریخ زبان و لهجههای ترکی، چاپ سوم. تهران: نشر پیکان.
Blake, J. B. (2004). Case. Cambridge University Press.
Bosnali, S. (2016). The Khalaj people and their language. Endangered Turkic Languages II A: Case Studies, Volume 2, Ed. Süer Eker and Ülkü Çelik Şavk. International Turkish-Kazakh University.
Butt, M. (2006). Theories of case. Cambridge: Cambridge University Press.
Comrie, B. (1978). Ergativity. In W. P. Lehmann (ed.). Syntactic typology, 329–94. Sussex: Harvester Press.
Croft, W. (2003). Typology and universals. 2nd ed. Cambridge: Cambridge University Press.
Dixon, R. M. W. (2002 [1994]). Ergativity. Cambridge: Cambridge University Press.
Doerfer, G. (1968). Das Chaladsch—eine archaische Türksprache in Zentralpersien. ZDMG 118/1. 79-112.
Doerfer, G. (1971). Kalaj Materials. with collaboration of Wolfram Hesche. Hatwig Scheinhardt and Semih Tezcan. Edited by Jhon, R. Krueger. Uralic and Altaic Series. Vol 115. Indiana University Publications.
Doerfer, G. and Tezcan, S. (1994) Folklore-Texte der Chaladsch [Folklore texts in Khalaj], Turcologica 19, Wiesbaden: Harrassowitz.
Doerfer, G. (1998). Turkic languages of Iran. L. Johanson & Csató, É. Á. (Ed.) in: The Turkic languages. 273-282. London and New York: Routledge.
Göksel, A. and C. Kerslake (2005). Turkish: A comprehensive grammar. London and New York: Routledge.
Iggesen, O.A. (2005). Number of cases. The World Atlas of Language Structures. Edited by: M. Haspelmath and M.S. Drayer and d. Gil and B. pp.202-205. Comrie. Oxford: Oxford University Press.
Johanson, L. (1998). The history of Turkic. The Turkic languages. Ed. Lars Johanson and Éva Á.CsatÓ. 81-125. London and New York: Routledge.
Johanson, L. (2021). Turkic. Cambridge: Cambridge University Press.
Kiparsky, P. (2008). Universals constrain change; Change results in typological generalizations. Linguistic Universals and Language Change. 23-53. Editted by Jeff Good.
Kıral, F. (2000). Reflections on -miš in Khalaj. In Evidential: Turkic, Iranian and Neighbouring Languages (Empirical Approaches to Language Typology 24), ed. Lars Johanson and Bo Utas. 89–102. The Hague: de Gruyter.
Kroeger, P. R. (2005). Analyzing grammar; An introduction. Cambridge: Cambridge University Press.
Lee, S. N. (1996). A grammar of Iranian Azerbaijani. Ph.D. Thesis. University of Sussex.
Malchukov, A. and A. Spencer (2009). Typology of case systems parameters of variation. The Oxford Handbook of Case. .651-667. Edited by Andrej Malchukov and Andrew Spencer.
Minorsky, V. (1940). The turkish dialect of Khalaj.
Bulletin of the School of Oriental Studies, University of London.
10 (2) (1940), pp. 417-437. Cambridge: Cambridge University Press
Plank, F. (1979). Ergativity, syntactic typology and universal grammar: Some past and present viewpoints. In Ergativity: Towards a theory of grammatical relations, ed. Frans Plank. 3–36. New York: Academic Press.
Primus, B. (2011). Case-marking Typology. In The Oxford Handbook of Linguistic Typology. Oxford Handbooks Online. pp. 303-318. Edited by Jae Jung Song.
Ragagnin, E. (2020). Major and minor Turkic language Islands in Iran with a special focus on Khalaj. Iranian Studies.
Sagidolda, Gulgaysha S. (2016). Declension system of the Turkic languages: Historical development of case endings. the Russian Federation Bulletin of the Kalmyk Institute for Humanities of the Russian Academy of Sciences, 23(1). 166–173.
)