آشوری، داریوش (۱۴۰۰). سرگذشت زبان فارسی در صد سال پسین در افغانستان و تاجیکستان. مجله بخارا، خرداد و تیر، (۱۴۳)، صص. ۶۸۶- 679.
ابوالقاسمی، محسن (1375). دستور تاریخی زبان فارسی. تهران: سمت.
ابونصری، قاسمبنیوسف (1356). ارشادالزراعه. بهکوشش محمد مشیری. تهران: امیرکبیر.
احمدی، مهدی (۱۴۰۰). زبان و فرهنگ فارسی و دیپلماسی فرهنگی جمهوری اسلامی ایران در قبال افغانستان در ۲۰۰۱-۲۰۲۰. پایاننامه کارشناسی ارشد روابط بینالملل. تهران: دانشگاه خوارزمی.
اشمیت، رودیگر (1382). راهنمای زبانهای ایرانی: زبانهای ایرانی باستان و میانه (جلد 1). ترجمة حسن رضاییباغبیدی و همکاران. تهران: ققنوس.
اعتماد سرابی، هاشم (1392). زبان پاک دری. مشهد: محقق.
افشار، محمود (1359). افغاننامه. تهران: انتشارات ادبی و تاریخی.
افضلی، محمد ادریس (1390). آشنایی با واژگان فارسی دری، با حمایت انجمن دوستی ایران و افغانستان. تهران: نسیم بخارا.
افغانینویس، عبدا... (1369). لغات عامیانة فارسی افغانستان. مؤسسة تحقیقات و انتشارات بلخ.
اکبری شالچی، امیرحسین (۱۳۸۶). واژههای فریبکار در فارسی افغانستان. مجله گویششناسی، ۶، صص. ۲۱۳- 194.
امامشوشتری، محمدعلی (1350). تاریخچه فارسی دری: (زبان همگانی ایرانیان)، بیجا: جشن دو هزار و پانصدمین سال شاهنشاهی ایران، کمیتۀ فرهنگ.
امین عاملی (لبنانی)، سید حسن (1423). دائرهالمعارفالاسلامیه و الشیعه. بیروت: انتشارات دارالتعارف.
انصاریهروی، عبدا... (1341). طبقاتالصوفیه. به تصحیح عبدالحی حبیبی، کابل.
انوشه، حسن و غلامرضا خدابندهلو (1391). فارسی ناشنیده. تهران: قطره.
جبران، کاوه (۱۳۹۷). سرگذشت صدساله زبان فارسی در افغانستان و تاجیکستان. مجله بخارا، ۱۲۵، صص. ۵۹۹- 594.
جهانبخش، جویا (1377). نگاهی به لغات عامیانه فارسی درافغانستان. آیینه پژوهش، 51، صص. 33-26.
جهاندیده، محمدهادی (1400). نقش وامواژهها در گویش هزارگی از طریق گفتمانکاوی در رُمان ملکۀ بامیان بر اساس الگوی فنلیوون. زبانشناسی گویشهای ایرانی، 6(1)، صص. 187-153.
حسنیراد، فرزانه (1400). بررسی تطبیقی کتاب‌های فارسی نهم ایران و افغانستان. پایاننامة کارشناسی ارشد آموزش زبان فارسی. مشهد: دانشگاه فردوسی.
حسینی، سیدمحمدداود (1385). توصیف گویش فارسی دری کابلی. پایاننامة کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی. مشهد: دانشگاه فردوسی.
حمیدی، عبدالحبیب (1347). دستور زبان دری. کابل: اقرأ.
خاوری، محمدتقی (1385). مردم هزاره و خراسان بزرگ. تهران: انتشارات محمدابراهیم شریعتیافغانستانی.
خاوری، محمدجواد (1380). امثال و حکم مردم هزاره. تهران: عرفان.
دبیرمقدم، محمد (1392). ردهشناسی زبانهای ایرانی. جلد 1، تهران، سازمان مطالعه و تدوین کتب علوم انسانی دانشگاهها (سمت).
دبیرمقدم، محمد (1363). «مجهول در زبان فارسی». مجلة زبانشناسی، س. 2، ش. 1: 46-31.
ذوالفقار، ملیحه (1390). تاریخ شفاهی افغانستان. کابل: عازم.
رحمتی، شیما (1391). واژهنامۀ گویش هزارههای تربتجام. پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی. دانشگاه پیامنور خراسان رضوی.
رحیمی، زهرا (1396). بررسی نقش زبان فارسی در همگرایی فرهنگی کشورهای اکو، مطالعه موردی (ایران، افغانستان، تاجیکستان). پایاننامۀ کارشناسی ارشد علوم سیاسی. تهران: دانشگاه علامهطباطبایی.
رضایی، جمال (1354). ساختمان و صرف فعل گذشته در گویش کهن هرات و مقایسة آن با ساختمان صرف فعل گذشته در گویش کنونی بیرجند. دانشکدة ادبیات و علوم انسانی دانشگاه تهران، 4 (23)، صص. 100-110.
رواقی، علی (1364). قرآن قدس. تهران: مؤسسة فرهنگی شهید رواقی.
رواقی، علی و زهرا اصلانی (1392). زبان فارسی افغانستان (دری). تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
رهین، رسول (1388). سرگذشت زبان فارسی دری. تهران: انتشارات بینالمللی الهدی.
سلیمانی، سیدقیوم (1346). واژههای مشترک زبان فارسی و پشتو. رسالة دکتری زبان و ادبیات و فارسی، دانشگاه تهران.
سلیمانی، سیدقیوم (1382). واژههای مشترک زبان فارسی و پشتو. فصلنامة سیاست خارجی، 1، صص. 322- 317.
سناغزنوی، محمداکبر (1394). دستور زبان دری. کابل: انتشارات اندیشه.
سنگک خاص بوژگانی، بنیامین (1398). گردآوری و بررسیِ زبانی افسانههای بوژگان (تربتجام). پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی. دانشگاه پیامنور خراسان رضوی.
شریعتی، حفیظا... (1390). بررسی و توصیف گویش هزارگی افغانستان. رسالۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی. تهران: دانشگاه علامه طباطبائی.
شریعتی، حفیظا... (1392). گویش هزارگی. اصفهان: مرکز تحقیقات رایانهای قائمیه.
شکوری، محمدجان و همکاران (1385). فرهنگ فارسی تاجیکی. تهران: فرهنگ معاصر.
شمشیرگرها، محبوبه (1392). بررسی ویژگیهای زبانی طبقاتالصوفیه خواجه عبدا... انصاری با نگاهی به دیگر آثار منثور نوشته شدۀ قرون چهار تا نُه هجری در حوزۀ هرات. پایاننامۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی. تهران: دانشگاه تربیت مدرس.
شمشیرگرها، محبوبه و سعید بزرگ بیگدلی و محسن ابوالقاسمی (1393). بررسی کاربرد ضمایر شخصی در طبقاتالصوفیه خواجه عبدا... انصاری و گویش کهن هرات. جستارهای زبانی، 5 (3)، صص. 101-116.
شمشیرگرها، محبوبه (1396). بررسی واژههای غریب و نادرِ گونۀ هروی کهن و کاربرد آنها در گویش معاصر هرات. زبان فارسی و گویشهای ایرانی (ادبپژوهشی)، 2 (2)، صص. 73-94.
شهرستانی، علیاکبر (1381). ادبیات و زبان فارسی دری معاصر افغانستان. خط سوم، 1، صص. 57-63.
صادقی، علیاشرف (1357). تکوین زبان فارسی. تهران: دانشگاه آزاد ایران.
صالحی، ضمیره (1401) بررسی تفاوتهای دستوری زبان فارسی ایران و افغانستان از دیدگاه ردهشناسی. پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبانشناسی همگانی. اصفهان: دانشگاه اصفهان.
عریان، سعید (1371). متون پهلوی. تهران: کتابخانه ملی جمهوری اسلامی ایران.
عزیزی، خدیجه (1399). بررسی ویژگیهای گونۀ زبانی هروی در کتاب «بخشی از تفسیری کهن به فارسی». پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبان و ادبیات فارسی. تهران: دانشگاه تربیت مدرس.
عصمتی، سیدعظیما...، اقبال حسام و لطفا... لطیفپور (۱۳۹۹). نحوه کاربرد استفهام در زبان عربی و فارسی دری. مجله پژوهش ملل، ۶۰، صص. 149-۱۷۲.
فاریابی، پویا (1363). روش املای زبان دری. کابل: اتحادیه نویسندگان جمهوری دموکراتیک افغانستان.
فخری، حسین (1378). شوکران در ساتگین سرخ. پیشاور: میوند.
فرهوشی، بهرام (1358). فرهنگ زبان پهلوی. تهران: دانشگاه تهران.
فکرت، محمدآصف (1376). فارسی هروی (زبان گفتاری هرات). مشهد: دانشگاه فردوسی.
فضیلت، محمود و محمدسرور مولایی و امفروه موسوی (1397). نمود استمراری در فارسی دری افغانستان. دستور، 14، صص. 3-16.
قاسمی، فائزه (1400). مسئله زبان فارسی در افغانستان. نامه هویت، ۶۲، صص. 43-47.
قاسمی، مسعود (1395). نقد و بررسی دربارۀ زبان فارسی افغانستان. نامه فرهنگستان، ۵۹، صص. 137-۱۶۹.
قدسی، فضل ا... (1384). زبان جایگاه فارسی درافغانستان پس از تأسیس حکومت مستقل. نامه فرهنگستان، 7 (2)، پیاپی 26، صص. 117-128.
کاظمی، محمدکاظم (1382). همزبانی و بیزبانی. تهران: انتشارات محمدابراهیم شریعتیافغانستانی.
کاویانی، نجمالدین (1384). مسئله زبان در افغانستان. جهان کتاب، 199، صص. 20-23.
کاویانی، نجمالدین (1384). مسئله زبان در افغانستان. جهان کتاب، 200، صص. 39-43.
کریمینیا، مرتضی (1400). بررسی نسخههای تازهیاب از تفسیر قرآن خواجه عبدا... انصاری در ترکیه و نجف (دستور و واژگان فارسی در گویش هروی). آیینۀ پژوهش، 32 (187)، صص. 5-62.
لسان، حسین (1372). فارسی دری در آن سوی مرزها. آشنا، 2 (10)، صص. 16-25.
مایلهروی، نجیب (۱۳۶۴). زبان فارسی و پیوند آن با هویت اسلامی در افغانستان. مجله کیهان فرهنگی، ۲۰، صص. 27-31.
مایل هروی، نجیب (1371). تاریخ و زبان در افغانستان (علل تشتت فرهنگی و اجتماعی). تهران: بنیاد موقوفات محمود افشار.
محمدی، نرجس (1395). برنامهریزی زبانی و نگرش زبانی در افغانستان. پایاننامۀ کارشناسی ارشد زبانشناسی. تهران: دانشگاه تهران.
محمدی شاری، شوکتعلی (1392). نظریۀ نو در هویت ملی هزارهها: بررسی نظریههای هزارهپژوهی.
بلاغ، 42 و 43، صص. 283-259.
محمدی شاری، شوکتعلی (1393). زبان پارسی: سازۀ هویت ملی افغانستان. بلاغ. 49 و 50، صص. 2205-260.
محمدی، محمدحسین (1387). روایت. کابل: تاک.
مظفری، ابوطالب (1376). گویش هزارگی: شاخهای از زبان پارسی. شعر، 4 (21)، صص. 220-223.
موسوی، امفروه (1397). دستور توصیفی زبان فارسی کابل از دیدگاه ردهشناسی. رسالۀ دکتری زبان و ادبیات فارسی. تهران: دانشگاه تهران.
مولایی، میراحمد (1381). خاطرات و تاریخ (افغانستان 1344-1302 ش). تهران: هوای رضا.
میبدی، رشیدالدین فضلا... (1339). کشفالاسرار و عدهالابرار. به کوشش علیاصغر حکمت. تهران: دانشگاه تهران.
میرزائی، حسین (۱۳۹۳). مطالعه انسانشناختی هویت زبانی مهاجران افغان در ایران. مجله مطالعات اجتماعی ایران، 8(3)، صص. 109-128.
ناتلخانلری، پرویز (۱۳۶۷). برگزیده‌های فارسی دری. مجله ایراننامه، ۲۶، صص. 317-۳۳۷.
ناتلخانلری، پرویز (1373). دستور تاریخی زبان فارسی. به کوشش عفت مستشارنیا. تهران: توس.
میرزایی، حسین (1386). بررسی انسانشناختی سبک زندگی مهاجران هزارة افغانستانی (شهرک قائم قم). پایاننامة کارشناسی ارشد انسانشناسی. تهران: دانشگاه تهران.
ناصح، محمدامین (1393). بررسی تطبیقی- ردهشناختی گویشهای فارسیِ نوار مرزی شرق ایران. رسالة دکتری زبانشناسی. تهران: دانشگاه علامه طباطبایی.
نگهت سعیدی، محمدنسیم (1392). دستور معاصر زبان دری. کابل: امیری.
ودیعی، کاظم. (1353). مقدمهای بر جغرافیای انسانی ایران. تهران: دانشگاه تهران.
وفایی، عباسعلی، غلامرضا مستعلی پارسا و سیدمهدی دادرس (۱۳۹۴). نگاهی دوباره به پسوند نامآواساز در فارسی دری. جستارهای زبانی، ۲۳، صص. 197-224.
نمیرانیان، کتایون، رحیم فروغی، فاطمه کشاورزی، سمیه مرادی و رزمینه ناحیبی (1391). معرفی تکواژ تأییدی در گویش هزارگی افغانستان. ادبیات و زبانهای محلیِ ایرانزمین، 2 (1) صص. 171-188.
هروی، ابومنصور موفقبنعلی (1346). الابنیه عن حقایقالادویه. بهتصحیح احمد بهمنیار و حسین محبوبیاردکانی. تهران: دانشگاه تهران.
یسنا، محمدیعقوب (1398). جایگاه زبان پارسی در افغانستان. کاوشنامۀ زبان و ادبیات فارسی، 20(40)، صص. 181-209.
یمین، محمدحسین (1388). درآمدی بر لهجه‌شناسی در زبان فارسی دری و نمونه‌هایی از لهجه‌های این زبان. کابل: سعید.
یمین، محمدحسین (1391). تحول زبان: تاریخچه زبان پارسی دری (واقعیتها). کابل: سعید.
یمین، محمدحسین (1393). دستور معاصر زبان پارسی دری. کابل: میوند.
یوآنسیان، یو.آ. زمستان (1379). جایگاه گویش هراتی در میان گویشهای گروه زبان فارسی دری. ترجمة حسین مصطفوی‌گرو. نامة فرهنگستان زبان و ادب فارسی. 4(4)، صص. 140-160.
حقیقت، عبدالرفیع (1366). تاریخ و زبان افغانستان (نقد و تفسیر). تهران: نشر نو.
افغانینویس، عبدا... (1369). لغات عامیانة فارسی افغانستان. مؤسسة تحقیقات و انتشارات بلخ.
Comrie, B. (1976). Aspect (Cambridge Textbooks in Linguistics). Cambridge: Cambridge University Press.
Dulling, G. K. (1973). The Hazaragi dialect of Afghan Persian (A Preliminary Study). London: Central Asian Research Center.
Efimov, V. A. (1965). Lichnye Glagolnye Formy v Yakaulangskom Dialekte Khazara (Itogi Polevoi Raboty). Induskaya i Iranskaya Filologiya. Moscow: Nauka. 17-39.
Efimov, V. A. (1965). Yazyk Afganskikh Khazara (Jakaulangskiy Dialekt). Moscow.
Hickey, R. (2002). Internal and external forces again: Changes in word order in old English and old Irish. Language Sciences, 24: 261-283.
Mackenzie, D. N. (1971). A concise Pahlavi dictionary. Oxford: Oxford University Press.
Pakhalina, T. N. (1968). K Kharakteristike Kabulskogo Prostrorechiya. Indiskaya i Iranskaya Filologiya. Moscow.
)