Unmarked Place Names in Some Languages and Dialects of Iran and Their Use in Compound Oykonyms

Document Type : Original Article

Author

researcher at department of Iranian Languages and Dialects at Academy of Persian Language and Literature

Abstract

Toponyms or place names are divided into three categories according to their type: uronyms or the name of lows and highs of earth, hydronyms or names of geographical features that refer to waters, and oykonyms or names of residential areas. Toponyms are also part of the vocabulary of any language, and the same grammatical rules apply to them as are common to other words in the language. Toponyms can morphologically be divided into two categories, simple and complex. Simple place names are words that consist of only one morpheme. But complex nouns are divided into three categories: derivative, compound, and derivative-compound. Compound or complex toponyms are words that consist of at least two independent and meaningful words. In such compound place names, the meaning of one of the two words present in the compound is usually slightly altered and gradually, as a result of overuse, becomes a topoformant. In Iranian toponyms, these topoformants play a major role, and their use in the construction of place names is more important than derivational affixes. In compound oykonyms of Iran, different topoformants are used. In this paper, those topoformants that are considered as unmarked place names are discussed. To this end, these topoformants in compound oykonyms are examined from both morphological and semantic perspectives.

Keywords


احدیان، محمدمهدی (1389). «بررسی ساختار صرفی جای‌نام‌های استان همدان». زبان و زبان‌شناسی. د 6. ش 12. ص 129-148.
احدیان، محمدمهدی و بختیاری، رحمان (1388). «درآمدی بر جای نام‌شناسی ایران». جستارهای ادبی. ش 165. ص 181-199.
حسن‌دوست، محمد، 1393، فرهنگ ریشه‌شناختی زبان فارسی، ج 4، تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
رزم‌آرا، حسینعلی (1328-1332). فرهنگ جغرافیایی ایران، 10 ج. تهران: دایرۀ جغرافیایی ستاد ارتش.
رضایی، حدائق و رفیعی، عادی (1395). «بررسی شبکۀ معنایی پسوند مکان‌ساز "ـ‌گاه" رویکردی شناختی». فصلنامۀ علمی‌ـ‌پژوهشی زبان‌پژوهی دانشگاه الزهرا. س 8. ش 18. ص 107-123.
رفاهی علمداری، فیروز (1384). هیدرونیم‌های ایران (پژوهشی در آب‌نام‌های ایران). تهران: سازمان نقشه‌برداری کشور.
ــــــــــــــ (1390). اورونیم‌های ایران (پژوهشی در نام‌های پستی و بلندی‌های ایران). تهران: سازمان نقشه‌برداری کشور.
ــــــــــــــ (1393). مبانی توپونیمی و نگاهی به توپونیم‌های ایران. تهران: مؤلف.
سبزعلیپور، جهاندوست (1396). «تأملی بر جای‌نام‌شناسی منطقۀ تات‌زبان شاهرود خلخال». زبان فارسی و گویش‌های ایرانی. س 2، ش 3، ص 163-184.
صادقی، علی‌اشرف (1371). «شیوه‌ها و امکانات واژه‌سازی در فارسی معاصر (4-5)». نشر دانش. ش 69-70. ص 21-25 و 39-45.
ــــــــــــــ (1384). «وجه تسمیۀ چند نام جغرافیایی مربوط به خاک یزد». پژوهش‌های ایران‌شناسی (ناموارۀ دکتر محمود افشار). ج 16: ستوده‌نامه (2). به کوشش ایرج افشار و همکاران. تهران: بنیاد موقوفات دکتر محمود افشار. ص 613-623.
طامه، مجید (1398). سازه‌های جای‌نام‌ساز در جای‌نام‌های ایرانی و طبقه‌بندی آنها. طرح انجام‌شده برای گروه مطالعات سیاسی، انتخابات، حقوقی و تقسیمات کشوری. تهران.
طباطبایی، علاءالدین (1394). ترکیب در زبان فارسی. چاپ دوم. تهران: فرهنگستان زبان و ادب فارسی.
ــــــــــــــ (1395). فرهنگ توصیفی دستور زبان فارسی. تهران: فرهنگ معاصر.
فرشیدورد، خسرو (1386). فرهنگ پیشوندها و پسوندهای زبان فارسی. تهران: زوار.
ــــــــــــــ (1388). دستور مختصر امروز برپایۀ زبان‌شناسی جدید. تهران: سخن.
فرهنگ جغرافیایی آبادی‌های ایران (1371-1378)، سازمان جغرافیایی نیروهای مسلح، تهران.
کربلائی صادق، مهناز و گلفام، ارسلان (1395). «نگاهی بر واژه‌های مرکّب و مشتق مکان‌ساز در فارسی: رویکرد صرف‌شناختی». جستارهای زبانی. د 7. ش 3. ص 107-127.
کسروی، احمد (1352). کاروند کسروی. به‌کوشش یحیی ذکاء. تهران: فرانکلین.
محمودی بختیاری، بهروز (1378). «تکواژ "خانه" و عملکرد معنایی آن در ساخت‌واژۀ زبان فارسی». فصل‌نامۀ زبان و ادب. ش 9 و 10. ص 183-191.
هاجری، ضیاءالدین (1377). فرهنگ وندهای زبان فارسی (پیشوندها، میانوندها، پسوندها). تهران: آوای نور.
Assadorian, A. (2017). “On the Systematic Classification of Iranian Toponyms”. American Journal of Linguistics 5(3). pp. 51-56.